کد مطلب:33788 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:100

صبوری فقط در مرتبه ای از مراتب سلوك قابل توصیه است. «صبر» از آن نیمه راه سلوك است. و پس از آن مراتب و منازل دیگری وجود دارد. آن كس كه ملزم به خویشتن داری است و باید بر خواسته های نفس اش لگام بزند، كسی است كه هنوز از چشمه ی وجودش آب زلال و پاكیزه بیرون نمی تراود. لذا برخورداری از تنعمات و خواسته های دل بر او حلال نیست. اما آن كس كه یكپارچه پاكی و زلالی و نور است و در وی كمترین تیرگی باقی نمانده، خویشتن داری برایش معنا ندارد.

خداوند در وصف اهل بهشت می فرماید:

ان الذین سبقت لهم منا الحسنی اولئك عنها مبعدون لا یسمعون حسیسها و هم فی ما اشتهت انفسهم خالدون لا یحزنهم الفزع الاكبر و تتلقهم الملئكه هذا یومكم الذی كنتم توعدون

(الانبیاء، 103 -101)

كسانی كه سابقه ی لطف ازل با آنهاست، به كلی از جهنم دورند، صدای آتش و همهمه ی جهنمیان و آتشبانان و آتش زدگان را نمی شنوند و در برخورداری از خواسته های نفس شان جاودانه غوطه ورند.